“Klagen is
typisch Nederlands”, las ik laatst. Ja.. soms vraag ik mij ook af wat
Nederlanders nu precies hebben met klagen. We doen het aan de lopende band,
vinden het fijn om kritisch te zijn, willen voor een kwartje op de eerste rij zitten
en klagen vervolgens als dit niet kan. Regen, luidruchtige buren, vervelende
leidinggevenden, zodra iets ons niet zint schrapen we onze keeltjes en schromen
wij niet om de nodige negatieve kreten richting vrienden, familie, collega’s,
nietsvermoedende voorbijgangers en andere mogelijke praatpalen te blazen.
Die
klaagcultuur lijkt inderdaad in onze maatschappij ingebed. Toch probeer ik,
ondanks allerlei grote en kleine tegenslagen, zo positief mogelijk in het leven
te staan (ook al is het soms ook echt even lekker om te klagen). Het lukt
natuurlijk niet altijd, maar het voelt in ieder geval goed om optimistischer in
het leven te staan.
Kort geleden
zag ik een stukje op tv over een hele inspirerende vrouw. Alice Herz-Sommer,
een op het eerste gezicht vrolijke, actieve en krachtige vrouw van 109. Ooit
was Alice een beroemd pianiste. Ze inspireerde menig persoon tot het spelen van
dit prachtige instrument. Toch schuilde er, bizar genoeg, achter die glimlach
een ingrijpend en duister verleden. Want ten tijde van haar dood, begin 2014,
was zij de oudste overlevende van de Holocaust.
De talentvolle
Alice werd in 1903 geboren in Praag. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd ze,
als Joodse, naar concentratiekamp Theresienstadt getransporteerd. Haar liefde
voor de muziek hielp haar letterlijk door de oorlog heen, want zolang de nazi’s
zich vermaakten met haar muziek werd Alice niet naar de gaskamers gestuurd.
Na het zien van
onderstaand fragment bleven haar stralende glimlach, haar All Stars, haar
professionele pianospel en haar levenslust lang in mijn hoofd ronddwalen. ”Every
day in life is beautiful, every day is beautiful” zei ze. Mijn optimistische
levensstijl smulde ervan.
Het tumultueuze leven van
Alice Herz-Sommer werd samengevat in de documentaire “The lady in number 6:
Music saved my life”. In 2014 won deze documentaire een Oscar voor beste
documentaire.
Sindsdien is
Alice voor mij het boegbeeld van positiviteit en levenslust. Een steuntje in de
rug als het leven tegen zit. Eigenlijk denk ik dat in ieder van ons een beetje van
Alice schuil gaat. Een stukje positiviteit, een stemmetje dat ons vriendelijke
toespreekt en ons door moeilijke situaties heen helpt. We hebben dit stukje
alleen nog niet allemaal gevonden. Gelukkig is het nooit te laat voor
verandering, vind ik. Want hoe mooi zou het zijn? Om alle ellende achter je te
laten en te leven met een glimlach van oor tot oor :) .