Op dag twee wil
ik het graag hebben over de kracht van verwondering. Want een verrassende,
positieve wending kan nog wel eens bijdragen aan dat ‘happiness’ gevoel waar ik
deze vijf dagen naar toe probeer te werken.
Vandaag gaf ik les aan twaalf levendige kinderen uit groep 3. Hoewel nieuwe generaties kinderen,
naar mijn idee, met de jaren steeds drukker en assertiever worden (en dus ook
moeilijker in toom te houden) blijft het voor mij mooi om te zien dat kinderen
zich nog over van alles en nog wat kunnen verwonderen. Daar waar
menig volwassene niet meer op kijkt van een ogenschijnlijk ‘normaal’ fenomeen
kan een kind nog volledig opgaan in iets alledaags. En stiekem ben ik daar dus
best jaloers op.
Ooit zag ik een
bijzondere documentaire van Victor Kassakovsky (2005) met in de hoofdrol zijn
zoontje Svyato (wat grappig genoeg blij, helder of gelukkig betekent in het
Russich). Kassakovsky bedekte bewust de eerste twee jaar van het leven van zijn
zoontje alle spiegels in zij huis. Tot de dag van de documentaire. “Alles veranderde op de dag dat de mens voor het eerst
zijn reflectie zag”, zo ook bij de tweejarige Svyato. Hier een klein stukje uit
dit prachtige en ontroerende moment:
Wat ik hiermee wil zeggen? Misschien
moeten wij volwassenen ook wat vaker stil staan bij de gewone dingen in het
leven en ons meer openstellen voor het onbekende. Misschien blijken deze dingen
juist mooier te zijn dan je in eerste instantie dacht en draagt het in de
toekomst bij aan een positief en mooi leven.
De volledige versie van de
documentaire Svyato is hier te zien.