Ik heb al een
tijdje niets geschreven, al was er genoeg om over te ratelen. Prachtig weer,
strandbezoekjes, BBQ inclusief idyllisch kampvuur mét marshmallows, een
bezoekje aan de IJhallen, aan het Kröller Muller Museum en de Apenheul. Genoeg
om over te schrijven, zou je zeggen. Toch lukte het me niet.
Alle nare
gebeurtenissen op de wereld hadden me lamgeslagen. Oorlogen, massamoorden,
virussen, haatdragende groeperingen, vliegrampen, het hield niet op. En ook al
wilde ik er over schrijven, ik kon het niet onder woorden brengen. Ik kon niet
zeggen wat ik voelde en hoe ik meeleefde. Het was niet te bevatten. Het was
gewoon te veel.
Wanneer je
naar het journaal kijkt zie je één en al ellende. Ziektes, oorlogen, rampen,
conflicten, honger, dood, verdriet, onrecht, angst, er komt geen einde aan.
Waar zijn de tijden waarin honderdtienjarige opa’s nieuws waren en de
toenmalige prins en prinses nog koekhapten. Waar de jaarlijkse paddentrek en
het wilgenknotten uitgebreid werd uitgemeten en waar een of ander kindsterretje
werd opgehemeld tijdens het Jeugdjournaal, door hordes gillende fans.
Helaas moet
ik concluderen dat het altijd al zo is gegaan. Misère en gruweldaden, het is
van alle tijden. Waarom kunnen we elkaar niet gewoon accepteren? Respecteren?
Ongeacht uiterlijk, kleur, leeftijd, afkomst of geloof. Waarom kunnen we elkaar
niet eens recht in de ogen aankijken en ergens over praten? Zonder geweld.
Zonder bloedvergieten. Zonder narigheid.
Tja, en toen
kwam het piekeren, over al dat menselijk geweld. Ik voelde me terneergeslagen,
verdrietig en geschokt. Het moment brak aan dat ik zelfs mijn eigen tips voor
vervelende dagen moest gaan inzetten (zie blog ‘Feeling blue.. what to do?’).
En dus keek ik naar feel good movies, waaide ik uit op het strand, deed ik
gezellige dingen, luchtte ik mijn hart en vergreep ik me aan comfort food.
Maar ja, als
je dan even doordenkt.. Allemaal leuk en aardig dat dit voor mij helpt. Maar
denk je echt dat de nabestaanden van de slachtoffers van vliegramp MH17 genoeg
hebben aan een feel good movie? En denk je dat ze in de Gazastrook en Israel
lekker uitwaaien op het strand? En dat arme mensen in Afrika zich ook maar
kunnen vergrijpen aan comfort food?
Helaas moet
het zo zijn. Helaas is de wereld niet voor iedereen een mooie plek. En als jij
in angst, verdriet of onrecht leeft hou dan vast aan de mensen van wie je
houdt. Aan hetgeen waarvoor je leeft. Probeer jezelf niet te verliezen. Houd
vast aan hoop en aan je idealen. Mijn wens voor jou? Een sprankje hoop. Een
lichtje in de duisternis. Misschien komen er betere tijden. Sla je de zwarte
bladzijde om. En begin je met een schone lei aan een rooskleurige toekomst.