Zo nu en dan zit je weleens in een dipje. Je baas
terroriseert je, je gezondheid laat je in de steek, je bent niet in je hum of
het is weer die tijd van de maand. Iedereen heeft weleens zo’n periode dat je
jezelf even kwijt bent. Gelukkig komt er dan vaak ook dat moment dat het weer
beter gaat. Je begint wat actiever te worden, je ziet de zin van het leven weer
in en vervolgens komt het moment dat je helemaal de oude bent.
Dat moment dat je weer helemaal jezelf bent na een moeizame
periode staat vaak gelijk aan een overmaat aan enthousiasme. Je bent vrolijk en
draait nergens meer je hand voor om. Soms valt zo’n moment samen met een leuke
gebeurtenis. Je hebt bijvoorbeeld een bedrijfsuitje en rent als een malloot
rond tijdens de teambuildingdag. Je bent fanatiek, uitgelaten en neemt de groep
op sleeptouw. Je wilt immers winnen en als er punten te behalen vallen dan ‘fix
jij dat wel effe’.
Je deinst nergens meer voor terug en klimt als een idioot
een steile duinpan op en roept nog: ’Nee joh, komt goed! Er is daar een pad!
Dat doe ik wel even, geen probleem!’. Het pad bleek uiteindelijk geen pad, maar
een loshangend worteldoek, waar je half in verstrikt raakt. Hijgend en puffend
kom je boven. Het mag de pret niet
drukken. ‘Geen probleem hoor!’, je wuift nog even naar de perplex achtergebleven
groep. Een half uur later hang je ondersteboven aan een reling. ‘Ja joh, dat is
leuk voor de foto!’. Je trekt nog een sprintje richting welverdiende barbecue en
pakt je verlies heel sportief op, ‘want het was toch zo gezellig’. En dat was het
natuurlijk ook. Tussen een sjasliek en een prak kartoffelsalade door vertel je
je collega-vrienden vol trots dat je weer terug bent. ‘Ik voel me zo vol
energie, ik ben weer helemaal terug’.
Na een groepsyell en een ‘snel weer doen!’ keer je voldaan
terug naar huis. Thuis, in je bed, laat je je Facebookvrienden zegevierend
weten: ‘Vandaag een leuke dag gehad! Voel me weer als herboren! #teamuitje2014
#jeleeftmaareenkeer #yolo’. Je lieve vrienden antwoorden dan met kreten als:
‘Super!’, ‘Zie je wel dat het weer goed komt!’ en ‘Ben trots op je!’. Je
glimlacht, doet het licht uit en valt als een blok in slaap.
Zwaar verdoofd hoor je ergens in de verte een hinderlijk
geluid. ’Hehhhh? Waaaat?’. Langzaam kom je weer bij zinnen. Je hebt moeite om
je ogen te openen door het felle ochtendlicht. Je lichaam voelt aan als een
wrak. Er steekt een knallende koppijn op. Je probeert nog wat te slapen, maar
de wekker vindt toch echt dat het tijd is om op te staan. Moeizaam kom je
overeind en voel je vaste grond onder je voeten. Je hebt het gevoel alsof je de
marathon hebt gelopen, maar dan zonder voorbereiding (#loserrr). Alle energie
die je de vorige dag had heeft zich nu
tegen je gekeerd.
Oeioeioei, je bent het opeens helemaal eens met dat
wat men altijd zegt. De kater komt inderdaad later. Waar je gister nog ‘terug’
was, wil je nu ook terug. Naar je bed welteverstaan. Met moeite begin je het
ochtendritueel. Je telefoon licht op. Er verschijnt een foto op het scherm.
Daar hang je, ondersteboven, met een glimlach van oor tot oor. Je grinnikt. ‘Ik
ben terug, het leven gaat weer beginnen!’.