1# En toen was er: de Selfie

Zo nu en dan verschijnt er een trend, die eigenlijk al jaren bestaat, maar die eerder niet noemenswaardig was. Iets wat al jaren wordt gedaan krijgt opeens een naam. Merkwaardig, vind ik zelf, maar zeker interessant om even bij stil te staan.

Een voorbeeld van zo’n eerder niet  noemenswaardig verschijnsel is de Selfie. Een foto van jezelf, die je zelf hebt gemaakt. Eerst, toen het nog niet noemenswaardig was, deed je het vaak nog ‘stiekem’. En zorgde je ervoor dat je arm niet in beeld was, zodat anderen niet zouden denken dat jij de foto zelf had gemaakt. Op de een of andere manier vond je dat vervelend, omdat het misschien wel gek zou zijn om een foto van jezelf te maken. En dat zou dan ook betekenen dat die foto van jezelf in scène is gezet, omdat jij natuurlijk wilt dat je er goed op staat. Daarom maakte je tientallen foto’s van jezelf en zocht je vervolgens de beste foto uit om openbaar te maken. En dat zou dus betekenen dat jij vond dat jij goed op deze foto stond. En omdat anderen misschien wel zouden kunnen vinden dat jij helemaal niet goed op die foto staat wilde je de buitenwereld echt niet laten weten dat jij die ‘niet zo leuke foto’ zelf had gemaakt. En dat die ‘niet zo leuke foto’ dus in feite wel leuk had kunnen zijn!

En nu is er opeens een slimmerik die het woord Selfie heeft bedacht, waardoor we het maken van een foto van jezelf allemaal minder erg schijnen te vinden. Iets waar je je eerst een beetje voor schaamde is opeens een hype geworden én dus geoorloofd. Of toch niet? Zijn de Selfie-makers van weleer door het woord Selfie opeens meer geaccepteerd? Ik weet het niet. Misschien denk ik er teveel over na en vindt men het juist fijn om voor elke handeling een woord te vinden, ongeacht of het oké is om te doen of niet. Denk maar aan swaffelen en factchecken, wat ik in mijn blogs binnenkort ga proberen te doen (dat factchecken dan). En sinds het nog niet wettelijk is vastgesteld dat een Selfie knullig is en ik me ook weleens aan een experiment wilde onderwerpen heb ik een bekentenis, opgedragen aan de Selfie-lovers: ook ik ben in het verleden  verleid tot Selfies. Ja, zoals ik al zei, zonder arm en alles. En ik zal proberen het nooit meer te doen. Zand erover?

Hier ben ik dan

Ja, ook ik ben bezweken aan het blogvirus. Al een tijd heb ik het idee om een blog aan te maken, maar omdat mijn hoofd vaak overspoeld wordt met goede (en ook weleens minder goede) ideeën was het er eerder nog niet van gekomen.  Maar nu is het zover! Uiteindelijk heeft de behoefte om mijn gedachtenspinsels met de wereld te delen de doorslag gegeven en heb ik mijn eigen blog. En net als elk ambitieus persoon die graag met iets wil starten heb ik ook mijn inspiratiebronnen. 

Mijn grootste inspiratiebron is absoluut Paulien Cornelisse. Ik hou van haar schrijfstijl. Haar humor, haar lichte zelfspot en haar vermogen om van iets heel gewoons iets speciaals te maken, maken haar tot mijn favoriet. Andere inspiratiebronnen komen eigenlijk neer op personages, wat misschien een beetje triest klinkt, maar Carrie Bradshaw (onze Sex & the City girl) en Bridget (die van het dagboek) behoren toch echt tot mijn inspiratiebronnen. Je zou zeggen dat het logischer is om schrijfsters Candace Bushnell en Helen Fielding als inspiratiebron te bombarden, maar ja.. Nu Helen Fielding Mr. Darcy eigenhandig van de aardbodem heeft geswiped en daarmee ook alle Bridget fans het hart heeft uitgerukt, weet ik niet of ik met haar geassocieerd wil worden.. We houden het op Carrie en Bridget.

Hoe het ook zij, welkom! Welkom in de wereld van Lizette’s eeuwigdurende gedachtespinsels. Uit voorzorg omschrijf ik mijn blog als bestemd voor mezelf en een beetje voor jullie, mocht dit op een complete teleurstelling uitlopen. Desondanks ben ik natuurlijk blij met elke lezer die geïnteresseerd is in wat ik te zeggen heb en hoop ik dat ik mijn blog niet hoef te richten aan die leuke enigste lezer… 

Let’s get to work!