#19 Pathépas perikelen en een vreugdedansje voor Chef

Sinds de befaamde Pathépas zijn intrede heeft gedaan zijn onze bioscoopgangers niet meer hetzelfde. Waar men voorheen sporadisch naar de bios ging, bijvoorbeeld alleen om de nieuwste versie van Lord of the Rings te zien, is de Pathé-consumptie groter dan ooit. Het maakt de bioscoopganger niet zo veel meer uit naar welke film er wordt gekeken, want ‘ik heb toch een pas’ en ‘ik kan toch weglopen als het niks is’. En dus worden alle films, goed of slecht, bezocht door de blije pashouders. Waar het bioscoopgaan voorheen een uitje was op de zaterdagavond, is de gemiddelde Pathépasbezitter op allerlei tijdstippen in de roodgekleurde bioscoopstoelen te vinden. Maandagmiddag, donderdagochtend, alleen of vergezeld door een andere Pathéganger, het maakt eigenlijk niet veel meer uit. Toch zijn er ook nog Pathépasbezitters die zo weinig naar de bioscoop gaan dat ze de kosten er niet uithalen, wegens gebrek aan tijd of zin. Gek genoeg houden deze bioscoopontduikers angstvallig vast aan het gele kaartje, want ‘stel dat je toch wilt gaan’ en ‘stel dat een van mijn vrienden (die ook een trotse eigenaar van de felbegeerde pas is) mij meevraagt’. Of ‘stel dat ik de pas opzeg en spijt krijg en vervolgens dertig euro extra aansluitkosten betaal, omdat ik hem heb opgezegd’. Wat een dilemma’s zou je zeggen. Gelukkig ben ik een Pathépas-owner met minder zorgen. (Of dit iets te maken heeft met de zeeën van tijd die ik bezit laat ik maar even in het midden). Vandaar dat ik afgelopen weekend de film ‘Chef’ bezocht, samen met mijn lieftallige vriendje.

De film van regisseur Jon Favreau, die tevens ook de hoofdrol speelt in zijn eigen film, resulteerde in de eerste week in een aantal positieve recensies en dit sterkte mijn gevoel om de film met eigen ogen te aanschouwen. Met hoge verwachtingen stapte ik een klein zaaltje van Pathé Buitenhof binnen. Ik had de trailer van de film al gezien en dat zag er veelbelovend uit. En laten we eerlijk zijn, het onderwerp eten doet veel mensen meer dan goed. 

De film Chef gaat over chef-kok Carl Casper, die na een vernietigende recensie van een foodblogger zijn baan verliest. Met aanmoediging van zijn ex-vrouw (gespeeld door Sofia Vergara: ja, die met dat extreme Zuid-Amerikaanse accent) besluit hij zijn droom achterna te gaan. Hij schaft een aftandse tacotruck aan en tovert deze, met de hulp van met zijn zoontje Percy en goede vriend Martin, om tot een waar walhalla aan (Zuid-)Amerikaanse specialiteiten. De beslissing resulteerde niet alleen in het navolgen van zijn droom, maar ook in een betere relatie met zijn zoontje die tijdens zijn vakantie de kneepjes van het vak leert en een duidelijk staaltje ‘Generation Z’ produceert. Alle belevenissen in de foodtruck worden namelijk door hem vrolijk de wereld in getweet, wat een enorme belangstelling voor het goddelijke eten teweegbrengt.

Chef is een film waar met veel liefde aan is gewerkt en dat is te voelen. Het is een typisch gevalletje feelgood movie gevuld met feelgood muziek, die door mijn vriendje vrolijk werd mee gezongen. (Dit hielp zeker mee aan de positieve beleving van de film). Natuurlijk is Chef geen film van legendarisch formaat en zijn er niet altijd even goede beslissingen gemaakt in het script en in de montage. Toch is de boodschap duidelijk: Do more of what makes you happy. En dat is zeker waar deze film om draait. Een vrolijk stukje passie met een sausje van culinaire humor. 

Benieuwd? Check de trailer!

#18 Home is where de buis is

De zomervakantie is voorbij, maar het hele televisieseizoen staat weer voor de deur. Het klinkt misschien heel burgerlijk, maar ik kijk graag naar de tv en ben dus ook erg blij dat alle programma’s weer beginnen. Gezellig op de bank een filmpje kijken, een leuk tv-programma en zo af en toe een serietje, tja.. hoe doorsnee het ook lijkt, ik blijf er graag voor thuis. 

Voor mij is tv kijken zo ongeveer het kneuterigste wat er bestaat en dan ook echt in de beste zin van het woord. Ik kan oprecht genieten van een mooi, schattig of indrukwekkend tv-programma en als het dan ook nog eens van de publieke omroep is ben ik helemaal gelukkig. De publieke omroep kan het voor mij nagenoeg nooit fout doen. Oké.. op het TROS muziekfeest na dan. En ja, nu ik dus van de gelegenheid gebruik kan maken wil ik jullie graag enthousiasmeren voor een aantal tv-programma’s waar ik op het moment met veel plezier naar kijk.

De afgelopen donderdagavonden stonden in het teken van ‘Down voor dummies’. Een  mooi en ontroerend programma over de ups en downs van drie meiden met het Syndroom van Down. Barry Atsma (al een reden op zich om te kijken) volgt het leven van Lize, Britt en Sara en ontdekt hoe het is om Down te hebben. Zo hoopt de mondige Sara van Ketel op een hartstochtelijke liefde en bloeit ze op achter de strijkplan (“My name is Sara Louise von Boiler and I strike for the people”), leert Britt om zelfstandiger te zijn en besluit Lize zich te laten steriliseren, ondanks de kinderwens van vriend Ruben. Een lach, een traan, een knap staaltje televisie.

 Hier wordt jij toch ook blij van?

Zo nu en dan schoof de aankondiging van Ali en de Muziekkaravaan voorbij. Omdat ik teveel genoot van het mooie weer en minder bezig was met de telecommunicatieve middelen in mijn leven trok het programma niet meteen mijn aandacht, maar toen ik er op een zeker moment aan toe gaf was ik verkocht. Wederom flikt onze knuffelmarokkaan het weer! Op de een of andere manier heeft Ali zo’n overtuigingskracht met die babbel van ‘m, dat iedereen mee gaat in wat hij zegt en zonder enige twijfel ja en amen knikt. Dit viel me al op bij zijn debuut als coach bij The Voice toen hij bij elke kandidaat die hij geweldig vond in zo’n krachtige monoloog uitbrak dat de betreffende zanger of zangeres bijna geen nee kón zeggen tegen het coachschap van mister B. Dit maal bundelt Ali zijn muzikale krachten met bekende Nederlandse muzikanten en maakt hij samen met Brownie Dutch interessante liedjes waarin zijn Marokkaans Nederlandse nationaliteit wordt versmolten met het talent van de desbetreffende artiest. Het meest onder de indruk was ik van de song ‘Thuis’, die hij samen met pianiste Iris Hond componeerde, inzong en voorzag van een indrukwekkende clip. Ali’s muziekkaravaan is een aaneenschakeling van schoonheid, talent en levenslust. Props voor Ali! 

En dan iets waar ik echt op gehoopt had! De comeback van de Golden Oldies! Vorig jaar werd menig kijker geroerd door het plezier waarmee een hele groep senioren rockmuziek omarmde en Ruben Nicolai als kleinzoon adopteerde. Aanvankelijk was niet iedereen gecharmeerd van het genre, maar na de magie gevoeld te hebben waren alle Oldies om. “Doordat je leeft, vergeet je dat je dood gaat”, verklaarde de nu 94-jarige Jopie. Een uitspraak die precies omvatte wat de uitwerking van het programma op de ouderen had. Dit maal zoeken de oudjes het hogerop en proberen ze Duitsland te veroveren. Supertoll! Zou ik zeggen. 

Voordat ik deze lofzang beëindig wil ik Filemon complimenteren met zijn programma, waarin hij bekende Nederlanders volgt en we ze oprecht beter leren kennen. Vooral het portret van actrice Georgina Verbaan liet zien wie ze nu eigenlijk écht is. De week van Filemon is elke maandag te zien op NPO 3 – (what’s up met de switch van NL naar NPO?). Tot besluit wil ook nog even kwijt dat de zondagavond weer gevuld gaat worden met Boer Zoekt Vrouw en Heel Holland Bakt, dat wordt weer oer-Hollandsch genieten.