#17 I heart Den Haag

Het wordt eens tijd voor een ode aan mijn favoriete stad: Den Haag. Natuurlijk is dit mijn favoriete stad omdat het mijn thuis is en omdat ik hier al mijn hele leven woon, maar het is ook mijn favoriete stad gewoon omdat het zo is! En waarom? Tja, dat is een gevoel, een gevoel van thuis zijn, van warme chocolademelk met slagroom, van Kelder gebak (dan wel hazelnoot crème graag), van warme voetjes geplant in de Haagse klei (helaas ben ik niet van het zand), van een onvoorwaardelijke vriendschap. Gek eigenlijk dat dat kan, een onvoorwaardelijke vriendschap met een stad. Maar telkens weer wordt er voor mij bevestigd dat Den Haag de enige stad in Nederland is waar ik écht van houd. 

In de afgelopen maanden was ik regelmatig te vinden in onze hoofdstad. Veel mensen beschouwen dit als hun favoriete stad en dus vroeg ik me af waarom. Ja, er is veel te zien, te beleven en te doen. Het is een echte wereldstad met mooie grachten en bootjes en Amsterdammertjes en toeristen en hipsters en musea en er is altijd wel wat te beleven. Er zijn mooie parken en het is groot, heel groot, vooral voor de Hagenees. Ze spreken er een vreemd accent, doen heel cosmopolitan en hip en lopen hard op hun Nike’s door het Vondelpark. En toch, toch verlang ik altijd terug naar die mooie stad achter de duinen.

Op een vrije dag loop ik graag in het centrum en kijk nieuwsgierig om me heen naar de mooie gebouwen en de nog onontdekte winkeltjes, straatjes en panden. Zo nu en dan struin ik door de winkelstraat of in een steegje. Ik kijk dan even omhoog en ontdek steeds weer nieuwe, leuke dingen, zoals mooie glas-in-lood ramen in het steegje naast de Etos, richting de Kettingstraat. Of de Ooievaar boven de ingang van café de Boterwaag. 

Zodra de eerste zonnestralen doorbreken zitten de terrasjes vol vrolijk lachende mensen. Alternatievelingen op de Grote Markt en yuppen op het Plein. Studenten chillen in de Paleistuinen, kinderen spelen op het Rabbijn Maarsenplein en multicultureel Nederlands bivakkeert in het Zuiderpark. Op zonovergoten dagen ga ik graag naar het strand. Het liefst fiets ik dan eerst door de duinen bij de Fuut of de Kwartel. Je waant je even in een andere wereld, midden in de natuur, tot je aankomt aan het eind van het duin en uitkijkt over de Haagse kust, van Kijkduin tot Scheveningen. Als het weer helder is zie je links de Maasvlakte liggen. Op sommige plekken mag je ’s avonds barbecueën en kampvuurtjes maken op het strand, onder het toeziend oog van de prachtige ondergaande zon. 

Een gezellig kleinschalig centrum, altijd een bekende tegenkomen tijdens het winkelen, hangjongeren die de tram voor je openhouden wanneer je als een malloot aan komt rennen, de eeuwige opengebroken wegen, de toch nog in stand gehouden grachten, de tramtunnel, I can’t live without them! Doordeweeks eet ik graag bij Vapiano met vriendinnen of met mijn moeder. Voordelig en lekker! En vervolgens na het toetje een filmpje pakken in Pathé Buitenhof of Spuimarkt. Op maandag, woensdag, vrijdag en zaterdag kan je heel goedkoop inkopen doen op de Haagse Markt en ook zijn er grote festivals, als Parkpop, Life I Live en de Parade. Typisch Haags zijn de lokale festivalletjes, waar buurtbewoners en belangstellenden elkaar ontmoeten en een podium aan Haags talent wordt geboden. Naast mooie musea, gezellige home made marktjes en overvolle kroegjes zijn er ook speciale gelegenheden, zoals Open Monumentendag of Vlaggetjesdag waarop Den Haag (en Scheveningen) in een ander zonnetje wordt gezet. Een echte aanrader is de Ooievaart, waarbij je Den Haag aan de grachten leert kennen. Een vermakelijke, culturele dag, voorzien van een persoonlijk verhaal door de vrijwillige kapitein.

En dan is er nog mijn Haagse held Harrie Jekkers. De Haagse band ‘de Règâhs’ en vooral het nummer met de tekst: ‘De allermooisten van de hele wijde wereld zijn de meisjes uit Den Haag’ (so true). Het groen-geile boekje met de weelderige literaire woorden uit het plat Haags. Fietsend door de Schilderswijk, wel graag overdag, omringd door heerlijke etensgeuren. De Grote Kerk die elk uur de eerste noten van Radar Love slaat.  De Haagse kakkers, onze beroemde Hopjes, het best leidingwater.. Ja ja, allemaal in Den Haag. Helaas hebben we ook figuren genaamd Barbie en Jokertje en een type mens dat ‘ADO hooligan’ genoemd wordt. Goed, die nemen we dan maar voor lief.

En ja... hoe moet je zo’n liefdevol Haags verhaal eens afsluiten? Welke woorden omvatten de liefde die ik voel? Heel lang hoef ik hier gelukkig niet over na te denken. Natuurlijk moet een écht Haags verhaal afgesloten worden met een quote van een échte Haagse held. Een voorbeeld, een master, een schrijver van ons geliefde volkslied Oh, Oh, Den Haag. Want net als grootheid Harrie Jekkers intens en welgemeend verwoordde zou ik met niemand willen ruilen. Meteen gaan huilen als ik geen Hagenees zou zijn.

16# Een lichtje in de duisternis

Ik heb al een tijdje niets geschreven, al was er genoeg om over te ratelen. Prachtig weer, strandbezoekjes, BBQ inclusief idyllisch kampvuur mét marshmallows, een bezoekje aan de IJhallen, aan het Kröller Muller Museum en de Apenheul. Genoeg om over te schrijven, zou je zeggen. Toch lukte het me niet.

Alle nare gebeurtenissen op de wereld hadden me lamgeslagen. Oorlogen, massamoorden, virussen, haatdragende groeperingen, vliegrampen, het hield niet op. En ook al wilde ik er over schrijven, ik kon het niet onder woorden brengen. Ik kon niet zeggen wat ik voelde en hoe ik meeleefde. Het was niet te bevatten. Het was gewoon te veel.

Wanneer je naar het journaal kijkt zie je één en al ellende. Ziektes, oorlogen, rampen, conflicten, honger, dood, verdriet, onrecht, angst, er komt geen einde aan. Waar zijn de tijden waarin honderdtienjarige opa’s nieuws waren en de toenmalige prins en prinses nog koekhapten. Waar de jaarlijkse paddentrek en het wilgenknotten uitgebreid werd uitgemeten en waar een of ander kindsterretje werd opgehemeld tijdens het Jeugdjournaal, door hordes gillende fans. 

Helaas moet ik concluderen dat het altijd al zo is gegaan. Misère en gruweldaden, het is van alle tijden. Waarom kunnen we elkaar niet gewoon accepteren? Respecteren? Ongeacht uiterlijk, kleur, leeftijd, afkomst of geloof. Waarom kunnen we elkaar niet eens recht in de ogen aankijken en ergens over praten? Zonder geweld. Zonder bloedvergieten. Zonder narigheid.

Tja, en toen kwam het piekeren, over al dat menselijk geweld. Ik voelde me terneergeslagen, verdrietig en geschokt. Het moment brak aan dat ik zelfs mijn eigen tips voor vervelende dagen moest gaan inzetten (zie blog ‘Feeling blue.. what to do?’). En dus keek ik naar feel good movies, waaide ik uit op het strand, deed ik gezellige dingen, luchtte ik mijn hart en vergreep ik me aan comfort food.

Maar ja, als je dan even doordenkt.. Allemaal leuk en aardig dat dit voor mij helpt. Maar denk je echt dat de nabestaanden van de slachtoffers van vliegramp MH17 genoeg hebben aan een feel good movie? En denk je dat ze in de Gazastrook en Israel lekker uitwaaien op het strand? En dat arme mensen in Afrika zich ook maar kunnen vergrijpen aan comfort food? 

Helaas moet het zo zijn. Helaas is de wereld niet voor iedereen een mooie plek. En als jij in angst, verdriet of onrecht leeft hou dan vast aan de mensen van wie je houdt. Aan hetgeen waarvoor je leeft. Probeer jezelf niet te verliezen. Houd vast aan hoop en aan je idealen. Mijn wens voor jou? Een sprankje hoop. Een lichtje in de duisternis. Misschien komen er betere tijden. Sla je de zwarte bladzijde om. En begin je met een schone lei aan een rooskleurige toekomst.