27# Size matters?

Naar aanleiding van de column van Manon Meijers op Fashionchick, waarin ze schrijft over 10 dingen die elke lange vrouw herkent, besloten mijn 1.68 en ik een lijstje samen te stellen van de dingen waar korte meisjes mee dealen. Want ondanks dat ik best tevreden ben met mijn lengte, zijn er toch wat onhandigheden waar dit opdondertje mee moet leven.

1.    Onze lange medemens vindt ons vaak schattig en aandoenlijk en heeft regelmatig  de neiging om onze namen om te toveren in een verkleinwoord (denk aan Lizetje, Lizje, Lizzie, Liesje –  het laatste ‘koosnaampje’ hoeft écht niet!).

2.    Wij, kleine mensen, hebben een opstapje nodig om boven in een kast te komen.

3.    Broeken zijn áltijd te lang.

4.    “Is dit een jurk of een T-shirt?”

5.    No oversized shirts for us! Want dan lijk je op een kind in een te grote pyjama.

6.    Bij sporten als volleybal en basketbal gaan langere mensen altijd voor (ook als je beduidend beter bent).

7.    Bij concerten mis je vaak de helft, omdat je zicht geblokkeerd wordt. Tevergeefs probeer je jezelf in allerlei bochten te wringen om in het woud van langbenigen een glimpje van het podium op te vangen.

8.    Wekelijks kijk je toe hoe je lange vrienden alleen al maar indruk maken met  hun lange lijf - zonder hier echt hun best voor te doen - terwijl jij vaak wordt gezien als het kleine zusje of een schattige accessoire. 

9.    Als je op de foto gaat met een van je langere vriendinnen heeft ze de neiging om te bukken.

10.  Het grootste gedeelte van Nederland torent voor je gevoel boven je uit.

11.  En dan zijn er nog die momenten dat je je écht een dwerg voelt.

12.  Legitimatieplicht is a bitch. Nog regelmatig wordt er om mijn legitimatie gevraagd, terwijl ik de uiterlijke legitimatie leeftijd al bereikt heb. Ik ken zelfs een kort persoon die dik in de dertig is en 4 kinderen heeft gebaard en zich nog steeds moet legitimeren. Een paar jaartjes jonger geschat worden is niet zo erg, maar 15 jaar jonger geschat worden is gewoonweg gênant!

Klein zijn is dus niet altijd fijn. Maar weet je, wat maakt het uit? Alles heeft zijn voor- en nadelen, zo ook je lengte. Zolang je jezelf accepteert zoals je bent zijn alle hobbels en obstakels te overwinnen. En laten we vooral niet vergeten wat Alice Herz-Sommer zei*: “Everything in life is beautiful”.

* Zie blog #26

26# Every day is beautiful

“Klagen is typisch Nederlands”, las ik laatst. Ja.. soms vraag ik mij ook af wat Nederlanders nu precies hebben met klagen. We doen het aan de lopende band, vinden het fijn om kritisch te zijn, willen voor een kwartje op de eerste rij zitten en klagen vervolgens als dit niet kan. Regen, luidruchtige buren, vervelende leidinggevenden, zodra iets ons niet zint schrapen we onze keeltjes en schromen wij niet om de nodige negatieve kreten richting vrienden, familie, collega’s, nietsvermoedende voorbijgangers en andere mogelijke praatpalen te blazen. 

Die klaagcultuur lijkt inderdaad in onze maatschappij ingebed. Toch probeer ik, ondanks allerlei grote en kleine tegenslagen, zo positief mogelijk in het leven te staan (ook al is het soms ook echt even lekker om te klagen). Het lukt natuurlijk niet altijd, maar het voelt in ieder geval goed om optimistischer in het leven te staan. 

Kort geleden zag ik een stukje op tv over een hele inspirerende vrouw. Alice Herz-Sommer, een op het eerste gezicht vrolijke, actieve en krachtige vrouw van 109. Ooit was Alice een beroemd pianiste. Ze inspireerde menig persoon tot het spelen van dit prachtige instrument. Toch schuilde er, bizar genoeg, achter die glimlach een ingrijpend en duister verleden. Want ten tijde van haar dood, begin 2014, was zij de oudste overlevende van de Holocaust.

De talentvolle Alice werd in 1903 geboren in Praag. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd ze, als Joodse, naar concentratiekamp Theresienstadt getransporteerd. Haar liefde voor de muziek hielp haar letterlijk door de oorlog heen, want zolang de nazi’s zich vermaakten met haar muziek werd Alice niet naar de gaskamers gestuurd.

Na het zien van onderstaand fragment bleven haar stralende glimlach, haar All Stars, haar professionele pianospel en haar levenslust lang in mijn hoofd ronddwalen. ”Every day in life is beautiful, every day is beautiful” zei ze. Mijn optimistische levensstijl smulde ervan.

Het tumultueuze leven van Alice Herz-Sommer werd samengevat in de documentaire “The lady in number 6: Music saved my life”. In 2014 won deze documentaire een Oscar voor beste documentaire.

Sindsdien is Alice voor mij het boegbeeld van positiviteit en levenslust. Een steuntje in de rug als het leven tegen zit. Eigenlijk denk ik dat in ieder van ons een beetje van Alice schuil gaat. Een stukje positiviteit, een stemmetje dat ons vriendelijke toespreekt en ons door moeilijke situaties heen helpt. We hebben dit stukje alleen nog niet allemaal gevonden. Gelukkig is het nooit te laat voor verandering, vind ik. Want hoe mooi zou het zijn? Om alle ellende achter je te laten en te leven met een glimlach van oor tot oor :) .